Αμφιλεγόμενο ζήτημα που απασχολεί ευρέως τη νομική επιστήμη, αποτελεί η ποινική αξιολόγηση της αφαίρεσης χρημάτων από αυτόματες ταμειολογιστικές μηχανές (ΑΤΜ) με τη χρήση μαγνητικής τραπεζικής κάρτας και των αντίστοιχων προσωπικών στοιχείων (κωδικού PIN) έτερου προσώπου, χωρίς την συγκατάθεσή του.

Κατά την κρατούσα άποψη, δεν δύναται να στοιχειοθετηθεί η ειδική υπόσταση του αδικήματος της κλοπής (κατ’άρθρον 372 Π.Κ), διότι ο δράστης ενεργεί εν γνώσει του ατομικού κωδικού PIN. Πραγματώνεται, ωστόσο, το αδίκημα του άρθρου 386Α «απάτη μέσω υπολογιστή». Ειδικότερα, η άνευ δικαιώματος πραγματοποίηση τραπεζικών συναλλαγών μέσω ΑΤΜ, συνιστά μορφή παραπλάνησης του Νομικού Προσώπου της Τράπεζας ότι οι διενεργηθείσες κινήσεις πραγματοποιήθηκαν από το δικαιούχο του λογαριασμού. Κατά συνέπεια, η τράπεζα δίνει τη συγκατάθεσή της στον αιτούντα -την ανάληψη- χρηματικού ποσού, επειδή τον αναγνωρίζει ως δικαιούχο, είτε πρόκειται για τον πραγματικό, είτε για οποιονδήποτε τρίτο που χρησιμοποίησε την ξένη κάρτα αναλήψεως χωρίς να φέρει το σχετικό δικαίωμα.

Από τα ως άνω εκτιθέμενα, τεκμαίρεται ότι δεν υφίσταται «αφαίρεση», όταν υπάρχει η συγκατάθεση του δικαιούχου και ως εκ τούτου -στην παρούσα περίπτωση- δεν θεμελιώνεται το αδίκημα του άρθρου 372 Π.Κ (κλοπή).

Εξ’αντιδιαστολής,  η Νομολογία του Αρείου Πάγου έκανε λόγο για τετελεσμένη κλοπή, ενώ με την πάροδο των χρόνων τόσο η Νομολογία των Ελληνικών Δικαστηρίων όσο και το Γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο δέχονται την εφαρμογή του άρθρου 386Α, ήτοι της απάτης μέσω υπολογιστή. Η μειοψηφούσα γνώμη, κρίνεται εσφαλμένη διότι δεν μπορεί να τεκμηριωθεί επαρκώς επιστημονικά.